Հյուղ
Հյուղ բանաստեղծության մեջհեղինակը խոսում է իր մեծ ցանկության մասին մարդկանցից հեռու դաշտի ճամփի վրայի հյուղակ լինելու, որը թույլ կտար նրան պատսպարել ուշացած ճամփորդին, հյուրասիրել նրան բարիքներով ,,oգնել հանգստի կարիք ունեցող ճամփորդներին։ Երեկոն Մեծարենցի սիրելի ժամանակահատվածն էր ու նա ցանկանում էր դառնալ բնության մի մարդկանց ուրախության ու տխրության ,դժբախտության ու երջանկության մի մասը։
Բանաստեղծության վերջում նրա մասնավոր ցանկությունները միավորվում են մեկ ամբողջական, բոլորանվեր նվիրումի մեջ, որ ուղղվում է բոլոր մարդկանց.Բանաստեղծը ո՛չ սովորական պահ է երազում, ո՛չ սովորական իրավիճակ:Առավել կարևորը ուրիշներին օգնելու մեջ ինքն իրեն մոռանալու, իրեն նվիրաբերելու ձգտումն է:Մարդասիրության բարձրագույն դրսևորում է։
-
Follow
Following
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Թամարա Դավթյան 